Biografie

Tessa Baaijens- van de Vrie, geboren 30 april 1980

Op 30 april 1980 is geboren Teresa Aspasia van de Vrie, met roepnaam Tessa in het Zeeuwse Goes.

Het verhaal over het paardenleven van Tessa:

Paarden vond ik al heel vroeg interessant en als jong meisje droom je van je eigen pony. In 1987 vroeg de liefste mama wat ik liever wilde, op vakantie of op paardrijles. Mijn antwoord was duidelijk: op rijles natuurlijk!
Na vele lessen bij manege het Hoefje kwam er al gauw een verzorg pony, Vitesse genaamd. Met hem reed ik dan ook mijn eerste echte dresuur- en springwedstrijd. Na spelender wijs veel van Vitesse te hebben geleerd werd ik te groot voor hem en was de net geboren Morwen Collin gekocht als opvolger.

Met Collin heb ik veel geleerd, gewonnen en beleefd. Hem heb ik zelf ingereden en uitgebracht. Ik won mijn eerste Zeeuws Kampioenschap, welke later het begin van een sportcarrière bleek te zijn. Want niet alleen in de M en Z dressuur zijn we naar het NK gegaan, maar ook bij de SGW. Dit zijn geweldige pony jaren geweest, maar dan trekt de overstap naar een paard. Omdat ik moest kiezen tussen Collin en een paard, maar Collin niet kwijt wilde, ben ik er zelf voor een paard gaan werken.

Met spaarcentjes kocht ik Navajo, 3 jarige ruin. Na hem wedstrijd klaar te hebben gemaakt ging hij mee naar wedstrijd. En al snel vond ik een nieuwe eigenaar voor hem.

Daarna ben ik gaan kijken voor Mai Tai, een merrie die al ingereden was. Met haar heb ik veel beleefd. Deze merrie was echt een paard die voor mij door het vuur ging, maar naar anderen moeilijk kon zijn in omgang. Toen we Z dressuur, L springen en L SGW hadden bereikt ging ik verder kijken voor een opvolger.

Met Elisabeth samen kocht ik, begin 2002, nog een paard. Utopia, roepnaam Bonnie en sportnaam Painted Power. Een zwart-wit gevlekte merrie met veel swung en mogelijkheden.

Toch bleef ik doorzoeken naar dat paard welke mijn hart zou stelen. April 2002 kwam ik bij familie van Norel het paard Riana tegen. Deze vos merrie van 4 jaar had reeds de EPTM test met vlag en wimpel gehaald. Zo verhuisde zij snel naar het Zeeuwse Kloetinge.

20 September 2002 is een zwarte dag in mijn biografie, maar ik ben heel blij dat ik hem nog na kan vertellen! De volgende dag zou ik eigenlijk met Mai Tai een SGW wedstrijd hebben te Lisse. Dus alles was al gepoetst en stond klaar voor vertrek. Alleen moest ik nog een rondje collecteren voor de Nierstichting, maar dat was een ritje door de polder en Tai moest nog beweging hebben dus dan maar te paard. Maar m’n cap was reeds opgeborgen en Tai was toch betrouwbaar, deze keer maar geen cap op.
Dat is een hele grote fout geweest! In de polder gleed Tai uit en viel, ik kwam met m’n hoofd op de straat terecht. Wel zag ik Tai nog naar m’n vriendin Elisabeth rennen. Daarna werd het zwart….

30 september werd ik wakker uit m’n coma, dat was alleen al een wonder! Ik kon vrijwel niets meer, was verlamd en moest alles weer opnieuw leren. Het was echt een soort weder geboorte, alleen dan in het lichaam van een 22 jarige dame.

De tijd hierna is erg snel gegaan en paardrijden is mijn passie gebleven! Wat niet altijd goed te begrijpen is voor anderen, want Niet aangeboren Hersenletsel zie je niet duidelijk. Maar voor wie mij kent van vroeger weet duidelijk dat ik verandert ben.

Voor mij is het een feit dat mijn coördinatievermogen erg achteruit is gegaan, niet meer goed kan leren, concentreren en focussen. Mijn rechter- en linkerzijde een functiebeperking heeft qua kracht en mijn reactievermogen veel trager is. Maar dat ik nog wel kan herinneren hoe ik vroeger was, dat maakt mij soms heel kwaad, machteloos en verdrietig. Later bleek dat bij mijn val ook mijn hamertje, in het oor, gekanteld is. Hierdoor heb ik continu oorsuizen en een zeer verminderd energieniveau. Helaas is dit nog niet alles, maar toch.

Ach tegelijkertijd denk ik ook: wat zeur ik nu, ik leef! En rij zelfs weer paard, wie had dat nou verwacht?

Zo gingen de jaren voorbij en eind 2008 gaf ik de dressuur op. Ik kon niet meer mee in de reguliere sport. Dat frustreerde me zo erg dat ik er bang van werd.

Alsof het zo moest zijn, want in toeval geloof ik niet meer. Een week later kreeg ik een brief van de Para Equestrian, dressuursport voor mensen met een beperking, in de bus. Er was een uitnodiging bij voor een wedstrijd, maar dat was wel over 3 weken en wel helemaal in Zuidwolde. Deze kans heb ik besproken met m’n instructrice Annemarie Hertzberger. Door haar heb ik Riana gestald bij een binnen manege om te trainen, want het weer was toen bar en boos. Na veel training had ik besloten dat dit onze laatste kans zou zijn. Want ook Jan vond het soms wel angstig, maar omdat ik het graag wilde motiveerde hij me telkens weer!

10 januari 2009 Zuidwolde werd een echt nieuw begin voor mij. Mijn lieve schoonouders stonden achter mijn besluit en brachten mij naar Drenthe, een dag waarin het wit was van de sneeuw en een licht ging voor ons uit. Riana liep een goede proef en met 67% en eerste prijs kwamen we de ring uit. Wow wie had dat verwacht. Ach, toch niet voor niets zo’n eind gereisd.

De wedstrijden volgden en de proef bij Indoor Brabant werd gewonnen, toen werden we uitgezonden naar een internationale wedstrijd te Moorsele (België). Hierop volgende nog veel wedstrijden, zoals CH Eindhoven, Breda Hippique en Kreuttal (Oostenrijk). Deze ervaringen kan niemand mij meer afnemen!
Ook startten Riana en ik weer bij de reguliere sport, maar met veel hulpmiddelen. Dit ging veel beter en van het L stapten we ineens over naar het Z. En niet onverdienstelijk, want bij elke wedstrijd hadden we winst en prijs. Dit is altijd goed voor je Zelfvertrouwen.

Na deze zeer snelle vooruitgang, in mei reed ik nog L2 en in juli Z1, is voor Riana veel geweest en moest ze even het rustig aan doen. Gelukkig mag ik het geweldige paard Kashmir, van Sander Osse, trainen en uitbrengen in de aangepaste en reguliere sport. Na 3 weken lang, maar 3 keer per week, te hebben getraind was zaterdag 19 december 2009 onze eerste wedstrijd in het Z1. Een proef kan altijd beter, maar ik ben zeer tevreden over onze eerste optreden eindigden we als 1e van de Z1 combinaties. Dat was het begin van de mooie ervaringen en zege reeks.

Riana herstelde zeer goed, in de schaduw van Kashmir. Zo mochten we ons als eerste reserve opstellen voor de World Equestrian Games (WK) in Kentucky. Helemaal geweldig om eens deze stappen mee te maken, dit was alleen al zo’n ervaring!

Terug uit de U.S.A. ging de training verder en de kür op muziek, wat ik vroeger met liefde maakte voor anderen, was weer een hoogtepunt geworden. Zo wonnen we Jumping Indoor Maastricht 2010,  brons bij Jumping Amsterdam 2011 en zilver bij het NK!

.

Op naar de Europese Kampioenschappen 2011, hier misten we op 0,5 punt het brons bij de kür op muziek! Maar de ervaring kan niemand ons meer afnemen!

Met de resultaten zijn we genomineerd voor de Paralympics Londen. Het NOC*NSF heeft me een sport (a) status gegeven. Voor de paralympics in Londen 2012 waren ze eerste reserve. Erg mooi natuurlijk, maar toch wil de sporter liever mee doen!

Een mooi wonder was dat we zwanger bleken te zijn en op 25 maart 2013 is onze dochter Sefanja Aspasia geboren. Een aanvulling op je leven dat is zeker waar. Ik heb veel bewondering voor elke vrouw die een kind heeft gebaard. Zowel voor de bevalling, het herstel van je lichaam na een zwangerschap als de verzorging/opvoeding.

Nu mogen gaan we wel verder in de para dressuur. In twee wedstrijden behaalde ik de benodigde drie scores om terug in het A-kader te komen. Ook geweldig is dit zeker!

.

Begin 2014 kreeg ik een super genereus aanbod om het paard Don Bencedor te rijden. Dit klikte zo goed dat we al snel deelnamen aan wedstrijden, om in een wedstrijd ritme te komen. Het was voor Donnus al wel zeker vier jaar geleden dat hij op concours was geweest. De eerste wedstrijd vond ik erg spannend, maar de miscommunicaties waren logisch na 6 keer rijden. We gingen er wel vol vertrouwen tegenaan in de training en zo groeiden we zeker naar elkaar toe.

In augustus reden we onze vijfde reguliere Z2 wedstrijd en daarbij promoveerden we naar het ZZ licht. Dat was voor mij nieuw en erg moeilijk bij het oefenen in een kleinere baan. Dan kan ik niet inschatten hoe het zou zijn in een 20x60m baan. Dus reed ik op wedstrijden vaak fout, ondanks dat ik voorgelezen werd! Tja ik kan niet zo snel schakelen met mijn hersens. Toen is Don Bencedor verhuisd naar een manege met grotere rijbaan. Op de wedstrijden behaalde ik toen betere scores. Zelfs een keer gewonnen met 65%.

In 2015 haalde ik alle winstpunten die nodig zijn voor deelname in een klasse hoger. Dit is het ZZ zwaar! Toen bleken we zwanger te zijn van Sefanja’s broertje. Met een zwangerschap van 21 weken reed ik mijn laatste wedstrijd, heel speciaal in deze hoge klasse. Wel erg zwaar, maar zo blij dat we het gedaan hebben, want we behaalden ons eerste punt in het ZZ Zwaar en dus zijn we direct Sub-top geklasseerd. Na de geboorte van Raphaël Johannes op 30 september is de wens weer terug gekomen, naar een ander paard. Maar dit bleek met mijn handicaps niet zo eenvoudig!

In april 2016 kwam ik in contact met Carola en Remi Kulik, zij hebben mij voorgesteld aan Bachelor (Bas). Dit klikte en er is een overeenkomst voor de koop van het paard. Dit klikte goed, maar helaas kwamen we naast veel goede scores ook moeilijke momenten tegen. Van Bas heb ik ook beter leren rijden en ben minder angstig geworden, want hij kon goed de hengst spelen en bokken. In 2017 kwam zijn opvolger La Vita erbij, als jong talentvol paard.

In 2018 behaalde ik met Bachelor de punten in de subtop ZZ Zwaar, maar een week later kreeg hij koliek en was niet meer te redden. La Vita heeft toen zijn plaats mooi ingenomen, ondanks dat ze nog veel moest leren, maar toch.

.

Daarnaast wil ik nog meer de aangepaste sport bekend maken in Goes, Zeeland, Nederland en internationaal.